Η εταιρεία μας ειδικεύεται στην κατασκευή επίπλου, με κύριο υλικό το ξύλο.
Από το έτος ιδρύσεως (1912) μέχρι σήμερα από γενιά σε γενιά περνά η μοναδική τέχνη μορφοποίησης του ξύλου σε οποιαδήποτε κατασκευή.
Όταν δημιουργείς τα πάντα με προσοχή στη λεπτομέρεια χρειάζεται χρόνος.
Συνεπώς κάθε έπιπλο σχεδιάζεται και κατασκευάζεται βήμα προς βήμα στο οικογενειακό εργαστήριο, χρησιμοποιώντας μεθόδους με μικρές διαφοροποιήσεις εδώ και γενιές.
Γι’ αυτό και τα μέλη της απαρτίζονται από στελέχη με γνώσεις στον σχεδιασμό, διακόσμηση εσωτερικού χώρου, ξυλογλύπτες, τεχνίτες επιπλοποιοί, τορναδόροι, λουστραδόροι, και πλήθος άλλων ειδικευμένων τεχνιτών.
Κάθε ξύλινη κατασκευή παραδίδεται με σφραγίδα γνησιότητας και αυτό γιατί είναι πραγματικά μοναδική εφόσον δεν υπάρχει αντίγραφό του, ενώ συγχρόνως αναδεικνύει την ποιότητα, καθώς δίδετε μεγάλη έμφαση στην ποιότητα κατασκευής.
Ακόμη αποτυπώνεται η αγάπη του τεχνίτη με αποτέλεσμα να είναι αισθητή η χειροποίητη χρησιμοποιούμενη τεχνική.
ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ
- ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ-ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΠΙΠΛΩΝ
- ΑΛΛΑΓΕΣ ΥΦΑΣΜΑΤΩΝ
- ΠΙΝΑΚΕΣ-ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
- ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ
ΙΣΤΟΡΙΑ:
ΜΕΣΑ 19ου ΑΙΩΝΑ:
Συνεισφορά στον Μακεδονικό Αγώνα.
ΤΕΛΗ 19ου ΑΙΩΝΑ-1912:
Πρώτες ξυλουργικές εργασίες στη Σιάτιστα Κοζάνης.
1912-1920:
Ιδρύεται από τον Νικόλαο Δίκο στην Θεσσαλονίκη στην οδό Κωνσταντινουπόλεως ατομική επιχείρηση επιπλοποιίας με τη επωνυμία ΔΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ.
1920-1937:
Ο Νικόλαος Δίκος κατασκεύασε ένα εναέριο μεταφορικό μέσο σαν τελεφερίκ στην Νάουσα το οποίο κόστισε αρκετές λίρες, έργο δαπανηρό για την εποχή εκείνη, αλλά πολύ χρήσιμο.
Η ξυλεία που προμηθευόταν ήταν εγχώρια και τον χειμώνα με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες ήταν δύσκολο να κατεβάσουν τους κορμούς των δέντρων με τα γαϊδουράκια ή τα μουλάρια από τα βουνά.
Υπήρχε το ανδρικό τμήμα για την χειροποίητη επεξεργασία του ξύλου και το τμήμα των γυναικών, οι οποίες έπλεκαν στα τελάρα τις Βιενέζικες ψάθες και του καφενείου.
Η καμπύλωση γινόταν σε ειδικούς φούρνους με ατμό για να μαλακώσει το ξύλο, μετά τα καμπύλωναν με ειδικά μεταλλικά καλούπια και ξανά στο φούρνο για να στεγνώσουν.
1937:
ΧΡΥΣΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
1945:
Την επιχείρηση ανέλαβε ο Δημήτριος Δίκος, γιος του Νικολάου και Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΩΝΥΜΙΑ ΔΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ μεταφέρεται στην οδό Ηφαίστου 4 και μετά σε ιδιόκτητο εργοστάσιο στην οδό Σάντα Ρόζα, απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό.
1950-1955:
Πριν τον ηλεκτρισμό είχαν χειροκίνητα εργαλεία για την κοπή των ξύλων.
Ένα από αυτά ήταν το κουραστάρι.
Η βασική κατασκευή ήταν καρέκλες τύπου Βιέννης, καμπυλωτά, καλόγεροι καθώς και τα κυρίως έπιπλα, τραπεζαρίες μπουφέδες κτλ.
1955-1960:
Πρωταρχική χρήση ηλεκτρικού ρεύματος.
Η επιχείρηση προμηθεύτηκε εργαλεία τα οποία δεν ήταν αυτόνομα.
Υπήρχε ένα κεντρικό μοτέρ το οποίο έδινε κίνηση σε όλα τα μηχανήματα.
Ο Δημήτριος Δίκος σκέφτηκε να παρουσιάσει για τα καθίσματα εκτός από την ψάθα ένα υλικό σαν το σημερινό κόντρα πλακέ.
Σχεδίασε ένα εργαλείο το οποίο έδωσε να το κατασκευάσουν σε μηχανουργείο.
Είχε 2 ακίδες στις οποίες στερέωναν έναν κορμό 0,50 μέτρα.
Κατά μήκος του κορμού υπήρχε ένα μεγάλο μαχαίρι και καθώς περιστρεφόταν το ξύλο το έκοβε σε λεπτή φέτα 1-15 χιλιοστά πάχος (περίπου όπως το σημερινό μολύβι στην ξύστρα).
Αυτές τις φέτες του ξύλου τις τεμάχιζαν 50χ50 εκατοστά.
Τα άπλωναν στον ήλιο να στεγνώσουν γιατί έπρεπε ο κορμός να ήταν φρεσκοκομμένος για να μην σπάνε οι φέτες του ξύλου καθώς κοβόταν.
1960-1970:
Η ψαρόκολλα για να δουλευτεί έπρεπε να είναι ζεστή.
Επίσης στέγνωνε πολύ γρήγορα με αποτέλεσμα να μην μπορούσαν να κολλήσουν μεγάλες επιφάνειες και επιπλέον ήταν χρονοβόρο.
Για να βελτιώσει τις συνθήκες Δημήτριος ΔΙΚΟΣ σκέφτηκε ένα άλλο τρόπο.
Πήγαιναν στα σφαγεία και έπαιρναν αίμα σε τενεκέδες.
Το ανακάτευαν με ένα ξύλο να φύγουν οι ίνες και μαζευόταν κάτι σαν στουπί το οποίο και πετούσαν.
Στη συνέχεια το άπλωναν σε λαμαρίνες σε λεπτή στρώση στον ήλιο να ξεραθεί.
Μετά το χτυπούσαν σε γουδί να θρυμματιστεί και να γίνει σκόνη.
Όταν ήθελαν να το δουλέψουν το διέλυαν με νερό και γινόταν μια κόλλα πολύ ισχυρή με δυνατότητα να κολλήσουν και μεγάλες επιφάνειες εφόσον ο χρόνος στερεοποίησης αυξήθηκε σημαντικά.
ΔΕΚΑΕΤΙΑ 70- 1993:
Την επιχείρηση ανέλαβε ο γιος του Δημητρίου Δίκου, ο Παναγιώτης Δίκος ο οποίος συνέχισε την δια χειρός παράδοση χρησιμοποιώντας μασίφ ξύλα και αρχίζουν να κατασκευάζονται τα πρώτα ρουστίκ σαλόνια και τραπεζαρίες στην Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία.
Ξεκινουν οι εξαγωγές, κυριως στο Κουβέιτ.
1993-2012:
Το εργοστάσιο μεταφέρεται σε ιδιόκτητο κτίριο στο 16ο χ.λ.μ. Θεσσαλονίκης Καβάλας.
Το 1997 συνεχίζουν την παράδοση τα παιδιά της οικογένειας ο Δημήτριος και Ευστράτιος Δίκος επιπλώνονται κλασικά κτίρια όπως μουσεία, δημαρχεία αλλά και στρατόπεδα, ξενοδοχεία, παραδοσιακοί ξενώνες κτλ.
Κάθε είδους κατασκευή παραδίδεται με σφραγίδα γνησιότητας.
2005:
Στην ποικιλία προστίθεται και το μοντέρνο έπιπλο.
2017:
Η εταιρεία προχωρεί στην προετοιμασία πιστοποίησης της ποιότητας παραγωγής της.